Ik wordt wakker en denk: “Ha vandaag lekker de ergometer oefening! Geen ingewikkelde bootoefeningen, maar simpel rammen op de ergometer”. Nou nee hoor, terwijl ik de ergometer wel als een nuttig hulpinstrument zie, zit ik toch liever op het water in de boot.

Maar wat kan je dan doen in de beperkte bewegingsruimte die we, zeker in het begin van de “intelligente” lockdown, hadden? Buiten de ergometer kan je ook rondjes door het groene hart/de duinen/etc. met de racefiets doen, gaan hardlopen (goed voor de verkorte hamstrings van de meeste roeiers!) en noem maar op.

Thuis kan eindelijk het steeds uitgestelde opruimen beginnen. Zo kan ik de boekenstapels ordenen, waarbij veel interessante boeken uit de kringloop, Emmaus, Rijnland's ramsj hoek of afgeschreven boeken uit de bibliotheek. Ik kwam daardoor weer het intrigerende boek tegen: “De val van Amerika (vert. van “Reinventing collapse” ) van Dmitry Orlov. Een geboren Rus die op z'n 12e naar de VS verhuisde. Hij ziet vergelijkbare tendensen, die ook leidden tot de ondergang van de Sovjet-Unie. Hij belicht daarbij ook de piekolie of Hubbertpiek theorie, die wijst op een ingrijpend andere economie nu de olieproductie zijn piek heeft bereikt. Hij krijgt een heel goede kritiek van Nassim N. Taleb, de schrijver van “The black swan”( interessant in deze pandemie, want is corona een zwarte zwaan of hadden we het kunnen zien aankomen, gewaarschuwd door meerdere medici/virologen? Alleen niet wanneer, maar wel onherroepelijk!).

Als jullie dit allemaal te ernstig is, en je moet ook niet proberen de hele dag alle coronanieuws te volgen, zijn er ook diverse DVD's met ontspannende en humorvolle films. Zoals “Back to the Future I”, “Young Frankenstein,” met o.a. Gene Wilder, Marty Feldman en een hilarische Gene Hackman als blinde man en “Play Time” van Jacques Tati, om maar een aantal te noemen. Ook het bezit van een tuin is in deze tijden een voorecht! De zogenaamde “ontspanning door inspanning”. 

Op dit moment mogen we alweer ruim 2 weken met de skiff er op uit. En de trainingsschema's van Koos brengen weer enige lijn in het roeien/ergometeren, zodat we, als de voorschriften meer verlicht worden, op een goed niveau zitten om de wedstrijden weer aan te gaan.

Hoe is het allemaal begonnen? Toen ik in 1972 naar Delft ging, kwam ik in een huis met 5 roeiers, 2 oud-roeiers, 1 oud-stuur, 2 coaches en de president Laga van dat jaar. Het andere deel was rugbyer. Dus de toon was duidelijk: naast de studie kon je in de sport stevig aan de bak. Mijn roei-ervaring wordt goed weergegeven door de uittrainingsfoto van mijn 1e jaars lichte acht. We waren een groep enthousiaste en jeugdig onbezonnen roeiers met één oudere roeier (7e jaars!; hij wilde het na een blikkenloos 1e jaar toch nog een keer proberen). Volgepakt in één personenauto en een Volkswagenbusje reden we naar de wedstrijden. De Heineken, in 1973 voor de eerste keer georganiseerd (met Theo Koomen als co-commentator!), werd overtuigend met winst op alle afstanden gewonnen. Op de Heineken waren er ook Veteranen aanwezig en ik weet nog dat ik dacht: “wat is dit???” En nú roei ik al jaren naar volle tevredenheid in de veteranen klasse!

Op de Varsity toonde onze slag (huisgenoot) zijn waarde met zijn ervaring. Met nog ±500m te gaan, klonk opeens het jammerende geluid van onze stuur: “we liggen achter!!!”. Je mocht niet uit de boot kijken, streng verboden toen, maar ik dacht wel, 'dat valt toch wel mee?' Later hoorde ik dat de slag tegen de stuur had geblaft: “bek houden, tellen!!!” en met een goede eindsprint wisten we het begeerde zilveren blik binnen te halen.

Vervolgens wonnen we alle classificerende wedstrijden en werden zodoende binnen een mumtijd Senior A. En toen werd het wel een ander verhaal; veel sterke 2e en 3e jaarsploegen, waaronder onze 2e/3ejaars acht, die toch wel behoorlijk hard gingen. Door de goede resultaten mochten we de laatste wedstrijd in het buitenland roeien. Oud-Laga betaalde de botenwagenkosten en wij gingen met onze ouderejaarsploeg naar Duitsland.

Daar werd op de Moezel bij Trier de “Deutsche Hochschule Meisterschaften” gehouden. In de achten finale zaten naast onze ploegen een Duitse ploeg, een ploeg van Aegir, Njord en Nereus. Van tevoren hadden we het idee dat we vooral aan de Duitsers een mogelijk sterke tegenstander zouden hebben. Halverwege bleek het een Laga Onderlinge in het buitenland te zijn. Zonder elkaar veel toe te geven gingen we op de finish af. De stuur van de ouderejaars (jaarclubgenoot) brulde op een gegeven moment: “Je laat je toch niet op je kop zitten door een stelletje 1e jaars!” Nou dat had allen maar bij ons het effect dat we ons nog gemotiveerder vastbeten.

Helaas hadden wij een invalstuur, waarbij de eindsprint wat gefragmenteerd doorkwam (door de matige studieresultaten van onze eigen stuur mocht hij van zijn ouders niet mee). Toen we allen weer dezelfde swing zaten liepen we wel weer in, maar helaas: een boegbal of iets meer kwamen we tekort. Toch na de eerste teleurstelling tevreden dat we nu een goed Senior A niveau hadden bereikt. De Duitse organisatie waardeerde de spannende race door ons óók een certificaat uit te reiken, weliswaar de 2e plaats, maar zoals het Duitsers betaamt: de “Vize Deutsche Hochschule Meister” is ook belangrijk!

Een mooi jaar dus, afgesloten op het eindmaal met de uitreiking van de “Jan Garos beker” aan onze ploeg. De beker die elk jaar wordt uitgerekt aan de meest enthousiaste en fanatieke ploeg. Het aantal blikken is dan niet een belangrijke maatstaf, maar daar zouden we ook aan voldaan hebben.

Mijn roeileven heeft dus een goede basis gehad en het is nu mijn intentie om het zo lang mogelijk voort te zetten. Want “eens een roeier, altijd een roeier!”
Laten we deze tijd zien als een van uitdagingen, we zullen met de vasthoudendheid van een (oud-)wedstrijdroeier altijd wel weer tot iets moois komen!

Eric ter Mors

p.s.: een van onze coaches: Joaquin de Witte(huisgenoot) heeft nog op Rijnland gecoacht. Hij heeft o.a. Letty Dubbeldam-Wessel in 1986 op het WK in Nottingham naar brons in de D4x geleid.