Ik sprak al eens over mijn vriend die apen houdt. Hij beweert dat als je genoeg apen, schrijfmachines en geduld hebt, een van die apen ooit een meesterwerk op de typemachine schrijft.

Daar moest ik aan denken toen de bemanning zich verzamelde bij de als ‘dubbel-acht’ geriggerde “Nieuwland”. Buitenstaanders, niet beter wetende, spraken van een ‘zooitje ongeregeld’. De een had net leren roeien, de ander was van de straat geplukt om in te vallen, iemand had maar zijn vrouw meegebracht en weinigen hadden ooit met elkaar geroeid om van een ordentelijke training maar te zwijgen. “Waar ligt de boot”? vroeg iemand, terwijl ze er voor stond en de opstelling werd ter plaatse door de stuurman, die twaalf uur eerder nog op het vliegveld “Zanderij” in Suriname stond, bedacht. “Al eens eerder geroeid? Dan ga jij op zeven en zo voort.
Dankzij de ervaring van de reeds genoemde stuurman kwam de boot uit de stelling, de riemen op zijn plaats en niet achterstevoren, de bemanning in de boot en voordat de ‘opgehitste’ vlothonden ongeduldig werden lag de ploeg op het water de boorden te stellen.

En nu die apen! Een meesterwerk was het niet, maar het ‘klikte’. Slag Martin, Caré, Edmée, Monique, Arthur, Frank, Caroline en op boeg George met Joost als stuurman voer aarzelend weg, eerst een heel stuk ‘spoelhaal’ om vertrouwd te raken met het ritme en af en toe één of meer strong paddle halen er tussen door. Dan nog wat opzetjes ‘drie en één’, drie en vijf, drie en tien en drie en twintig. Inderdaad het klikte! Niet dat het allemaal zo gelijk en strak was, maar het voer.

En dan het afwachten voor de start. De hele vorige week regen en harde wind, de volgende dag 30 mm op sommige plekken, maar net die zondag de 17e november was zonnig, vrijwel windstil en niet al te koud. Een wonder!

Wat duurt dat trouwens lang dat wachten voor de start. Pas een half uur over tijd kwam er beweging in de skiffs en de tweeën en toen de ‘vieren’ opstoomden gingen de jassen uit en maakte de ploeg zich op. Dat zie je wel meer bij die ‘groenpoepers’. Als het allemaal wel loopt doet het gebrek aan ervaring je niet beseffen dat je ‘kansloos’ bent, maar stimuleert het juist. Hoe moeilijk kan het zijn en na het startsein ging de ploeg er niet vandoor met de duivel (of een vijftiental andere achten) op de hielen, maar hield zich rustig en maakte lange, stevige halen, waarbij een wonderbaarlijke gelijkheid werd bereikt, die overigens aan de foto’s niet af te lezen viel. De slag mocht niet ‘ruitewisseren’ en de rest moest volgen. “Hangen aan die riem en stuwen” was de boodschap van “klein maar fijn, in de staart zit het venijn” en zo passeerde de ploeg de spoorbrug, de Lammenschansbrug en de brug bij Allemansgeest en nog steeds klopte de tegenstand niet aan de deur. Voor die laatste brug ligt een vrij scherpe bocht, maar de stuurman beweerde dat hij die bocht sinds 1969 al een paar duizend keer heeft gevaren, dus daar kon het probleem niet liggen. Waar dan wel? In de laatste kilometer? Neen. Zo’n 200 meter voor de finish werd de eindspurt ingezet en de laatste tien halen vielen mooi in het schot. Precies tot de finishlijn. Iedereen was opgetogen, niet omdat ze gewonnen hadden (dat bleek pas later), maar omdat het allemaal zo goed was verlopen, ondanks het gebrek aan coördinatie en training.

En inderdaad, met de gecorrigeerde tijden bleek dat de ploeg het veld van drie dubbel-achten had gewonnen. Martin is een ‘zondagskind’, want vorig jaar won hij de wedstrijd in de vier. Als we dan toch tot een bedankje komen dan is het aan Nico die de ploeg (althans wat daar op de zaterdag voorafgaande voor door ging) heeft gecoached. Eén keer! De wonderen zijn de wereld niet uit.

“Welnee”, zei de ploeg, “we hebben gewoon hartstikke goed geroeid”! De stuurman maakte dat allemaal niet meer mee. Die zocht zijn bed op.

Joost Paijmans

Voor meer foto's, klik hier

Uitslagen: www.kortevliet.nl