De Head of the River Race (HoRR) in Londen groeide in de jaren ’80 uit zijn jasje en besloot de oudere veteranen uit te sluiten. De oude en eerbiedwaardige Vesta Rowing Club besloot daarop om de zondag erna voortaan de Vesta International Masters Head te organiseren. Op twee achtereenvolgende dagen zijn er nu 250 of meer ploegen actief op de Thames. Beide evenementen gaan van Mortlake naar Putney, dus tegen het parcours van de Boat Race in, die een week later gehouden wordt.

Iemand bracht Jan Willem op het idee om mee te doen, en zoals vaker in onze ploeg was de beslissing snel genomen. Voor het “verstandige” plan om dan maar de Heineken Vierkamp over te slaan waren geen medestanders, en zo planden we drie wedstrijdweekends in drie weken. Gelukkig hebben we tien wedstrijdfitte roeiers, in een ploeg die na de vervanging van Johan (54) door Herman (79) ineens H is geworden.
Op de Amsterdamse Head, opnieuw gestuurd door super-sub Anne-fleur (Viking, oud-Laga), hadden we na de gewonnen spektakelrace van vorig jaar een gunstige loting. In een niemandsland roeiden we naar het H-blik, met slechts één Nederlandse F-ploeg en een paar Duitsers sneller dan wij. Na dit stuurtechnische makkie doopte Anne-fleur onze ploeg tot “De Blikkentaxi”. Willem en Erik roeiden met de I-acht naar blik, iedereen blij.

Op de Heineken zat Babette (Dordtsche, oud-Laga), die op de Head zelf blik geroeid had, weer aan de touwen. Erik viel dat weekeinde uit maar zou tijdig voor Londen weer opknappen, zodat de noodscenario’s (Bert of Herman toch mee?) niet nodig waren. Ook hier een H-blik, en we zouden in de G-divisie geen slecht figuur geslagen hebben. Wat een voorjaar!

Ondertussen waren de voorbereidingen voor de derde uitdaging in volle gang. Care zou in Londen sturen, zodat we nu eens niet als combinatie hoefden te varen. Kees coördineerde de trainingen, Ernst schaafde aan onze techniek, andere Kees regelde de inschrijving, Jan de trein, Willem het hotel, De Laak het botenvervoer. Door een beperkt aantal inschrijvingen werden de H- en G-achten bij elkaar ingedeeld. Informatie over de reglementen en filmpjes over het sturen op de Thames, a.k.a. Tideway, stroomden binnen. Zo overvloedig dat de rivier in onze verbeelding mythische en monsterlijke proporties aannam. Een instructiefilm van drie kwartier waarin van alle bochten tussen Richmond en Putney op vier manieren (heen en terug, beide met stroom mee of tegen) alle risico’s worden uitgelegd was de druppel. Care nam het wijze besluit deze niet te bekijken.

Na een soepel verlopen reis stonden we vrijdagavond dan op Putney Embankment. Achter ons een rij van twaalf roeiverenigingen, voor ons het water. Voor Willem, voor Jan Willem en voor mij een “trip down memory lane”, voor de anderen nieuw. Hier viel alles op zijn plek. Een botenhuis is ook hier gewoon een botenhuis, water is gewoon water, Engelsen zijn gewoon mensen, en zo voort. De aflopende oever is geen moeras maar beton of stevig grind, afhankelijk van de waterstand. Mentaal gesterkt trokken we naar de Italiaan, waar de ploeg een aanslag met bedorven Tiramisu ternauwernood overleefde. Klein wolkje aan de horizon: keelpijn bij Engbert.

Zaterdagochtend kwam de Koos Bazuin, er bleek zowaar nog plaats voor in de chaos op de kant. Tassen bij Vesta, boot opriggeren en het water op. Met waterschoenen een meter uit de kant lopen, boot erin, riemen erin, instappen, voeten afdrogen, sokken aan en gaan. De harde wind maakte de rivier tot een soort Boerenzee-plus. We volgden het voorbeeld van vele anderen om al bij Hammersmith Bridge te keren, en kwamen drijvend weer terug. Vuurdoop gehad, zelfvertrouwen getankt. ’s Middags de HoRR bekeken vanaf de kant. ’s Avonds goed, veel en duur gegeten bij de Libanees.

Het wolkje wordt een wolk: Engbert valt uit. Vervanging wordt gevonden bij De Maas, die hier met tien roeiers aanwezig zijn. Dus toch weer een combinatie. Johannes van Melle, toevallig ook nog een bekende van Engbert, blijkt een degelijke invaller die zich moeiteloos laat inpassen. Voor mij betekent het terug naar de 7-plaats. En de verplichting om Jan Willem te steunen in zijn zelfgekozen missie om de hele wedstrijd niet onder tempo 32 te komen. Als je niet uit je comfort zone wilt moet je hem soms een beetje oprekken.

Zondagochtend na het ontbijt een wandelingetje door Putney, gegidst door Willem. “Hier woonde ik, hier was de tennisbaan, hier werd de kat van de buren doodgereden, …”, dat soort werk. Heerlijk ontspannend. Als we tegen twee uur op de Embankment komen wacht een verrassing. De vloed is hoger dan verwacht en klotst tegen de drempels van de botenhuizen. Auto’s, botenwagens en schragen met boten staan in het water. De kledingstand van Rock the Boat wordt snel ontruimd. Niemand ontkomt aan natte voeten maar dat hoort er hier bij.

Ruim op tijd gaan we scheep want het oproeien is tegen de opkomende ebstroom in en er moeten 280 ploegen opgelijnd worden. Nu maken we kennis met het hele traject. De wind is gelukkig wat minder geworden. Langdurig “actief stilliggen” met de punt in de stroom en vrij blijven van de andere ploegen. Dan mogen we rondmaken en zijn we op weg naar de startlijn. Engeland is niet meer wat het geweest is, maar sommige Engelsen verstaan nog de kunst je onder te dompelen in een warm bad van wellevendheid. Zo ook de marshalls bij deze Vesta Head. “Doorroeiuhh!” is hier “Crew number eighty, if you are able to keep moving, that would be most convenient.” En ineens zijn we onder Chiswick Bridge: “Drie halen bouwen, nu!”. 

Nog voor Barnes Railway Bridge halen we de ploeg voor ons in. We ondervinden wat we van YouTube al wisten: als je naast elkaar ligt is die brede rivier ineens een stuk smaller. Daarna hebben we de ruimte. Care houdt het midden, Jan Willem houdt het tempo, Johannes houdt de schijn op dat hij er al jaren bij hoort. Dit gaat goed. Voor Fulham stadium komt er een tandje bij, en als we voor de finish nog een ploeg kunnen pakken gaat het tempo zelfs richting 34. Dat was het dan. Zeven kilometer in de tijd van vijf. De Koos afriggeren en delen in recordtempo omdat De Laak de nachtboot moet halen.

Daarna puzzelen op de uitslagen. We zijn de derde van drie H-ploegen maar wel sneller dan bijna alle G-ploegen. Als er vervolgens nog een tijdcompensatie wordt toegepast vanwege de indeling staan we ook voor die snelste G-ploeg. Age is just a number! Geen blik, wel een mooie ervaring rijker. We vieren het met een paar pinten in de sfeervolle sociëteitsruimte van Vesta. Dat smaakt, na zes weken onthouding. Een Engelsman denkt dat hij in 1981 tegen mij geroeid heeft in Henley. Sorry mate, daar was ik niet. Na het eten bij de Indiër blijken de kroegen al om 10 uur dicht te gaan. Jammer, maar eigenlijk is iedereen na deze drie weken wel aan rust toe.

Maandagochtend nog een gegidste wandeling door het centrum, met lunch in een traditionele pub. Fish and chips. Dan naar St. Pancras Station. De bagage van Willem komt piepend uit de scanner. Hij lost dat natuurlijk charmant op met de dienstdoende veiligheidsdame, maar dat blijkt tegen het zere been van haar supervisor. Deze matrone gelast alsnog een volledige doorzoeking. We wijten het halve uur vertraging aan Boris met zijn domme Brexit. De Eurostar brengt een uitgebluste H-acht terug naar Rotterdam. Af en toe kijken we nog eens tevreden terug. Engbert weet al zeker dat we volgend jaar weer gaan. “Aanwezig: 0” zegt Teamy voor dinsdagochtend.

Jaap Stumphius