Daar stonden ongeveer 15 leden van de RV Rijnland aan de boorden van de Vliet nabij de kerk te Leidschendam, waar de zoveelste versie van de “Vlietdagen” plaats vond. Bij het oproeien  en ver voor de sluis zagen wij al een vloot van platbodems, broodschippers en andere ‘authentieke’ vaartuigen zich naar het evenement begeven, op de oever reden ‘old timers’, in het water lagen grote ballonnen, waar je in kon en alom was vermaak en vertier. Het beloofde wat.

Het was duidelijk: enkele ergometers, de “Zeevier”,  twee wherries, een vlot en een kraampje met folders stonden de leden van de RV Rijnland ter beschikking om de geneugten van de roeisport te duiden. Maar dan!

Aan publiek geen gebrek en we hadden de taak om de ‘op veilige afstand’ van de kraampjes bewegend publiek staande te houden en ze te bewegen een kort gesprek aan te gaan dat zou moeten resulteren in een bezoek aan de ergometers en nog beter een tochtje in de Zeevier of een wherry. Ik sprak al van ‘op veilige afstand’. Het publiek is natuurlijk tuk op ‘gratis’ evenementen en ook een foldertje is gauw gegeven, maar water is nat en voor je het weet lig je er in.

Nu komt Tante Trijn op de proppen. Gedurende haar gezegende leeftijd van maar liefst 94 jaar bleef ze ver van de ‘wallekant’ en ook als de sloot of de plas was toegevroren handhaafde ze haar verzet. “Aan mijn lijf geen polonaise en ze doen maar in die ‘kano’s’. Mijn niet gezien”. Arme Tante Trijn, dan ben je 94 en heb je het nog nooit gedaan!

Gelukkig is de jeugd uit ander hout gesneden. “mijnheer, mag ik ook eens”, hoorde je zeggen bij de ergometers en de toegestroomde jeugd moest worden gereguleerd en allemaal niet meer dan vijf minuten om iedereen een kans te geven. Het valt op dat met name meisjes erg gespitst zijn op het correct uitvoeren van de ‘beweging’ en de jongens gaan ‘lekker rammen’.

En dan de boten. Veel kinderen wilden het wel eens proberen, want een ergometer houd je wel in bedwang, maar dan in zo’n wiebelige boot, met twee riemen, in iedere hand een, die een eigen leven proberen te leiden. Maar na afloop was iedereen zonder uitzondering enthousiast. “Moe”, riep er een, “ik heb het gedaan”. Dat was dus niet Tante Trijn.

Beste bestuursleden, bedankt dat jullie ons – het vijftiental leden – in de gelegenheid hebben gesteld mee te mogen doen met de Vlietdagen. Een heus roeifeest en hopelijk levert het nieuwe leden op. Aan het enthousiasme daar in Leidschendam heeft het niet gelegen!

Joost Paijmans