Stel, je roeit twee keer per week, in een min of meer vaste ploeg. Heel gezellig natuurlijk, maar je wilt wel eens wat anders proberen. Ga dan eens mee met de zee-vier.

Zondag-ochtend 17 juni even voor negen uur, stonden we met zijn vijven Kai, Andra, Caroline, Anton en ikzelf klaar voor vertrek. Voor de eerste drie niks nieuws, voor Anton en mij een nieuwe ervaring. En als nieuweling mag je dus ook een stukje schrijven voor de website. Meestal als je met je boot elders gaat roeien is het heel gedoe, met name dat gesleutel met al die riggers. Met de zeevier is dat allemaal anders, makkelijker vooral. Hij ligt al op zijn eigen trailer, dus is het een kwestie van: zwemvesten in de auto, trailer aanhaken en wegrijden. Dat deden we dan ook om klokslag negen uur, pünktlich.

De tochtleider van deze dag was Kai, en hij had de tocht uitstekend voorbereid. Op het programma stond: IJsselmeer. Maar dat is best groot, dus we hadden nog geen goed idee waar we naartoe zouden gaan. Kai gelukkig wel. Hij was zelfs de donderdag ervoor een geschikte tewaterlatingsplaats gaan zoeken. Die bleek er te zijn bij Marina Muiderzand. D.w.z. het IJmeer.

Een goed half uur hebben we nodig voor de voorbereidingen – boot te water, spullen voor onderweg pakken, zwemvesten aan, riemen in de riggers, auto en trailer parkeren – en dan varen we met Kai als stuur de haven uit. In het kader van een goede tochtplanning gaat het eerst richting Muiderslot, namelijk: tegen de wind in. En wind zorgt voor golven en alsof dat nog niet genoeg was, het IJmeer ligt dezer dagen vol met fonteinkruid, wat wij voor het gemak gewoon ‘wier’ noemen. Mijn ervaring als zeiler met dit spul iets al niet best en nu blijken we er als roeiers ook flink last van te hebben.

Na ongeveer anderhalf uur leggen we aan bij Pampus. Het was dan af en toe best zwaar roeien, maar niet zo erg dat iemand het ook maar durft een zeer voordehand liggende flauwe woordgrap te maken… In de luwte van een haventje vinden we een mooi plekje om aan te leggen. Koffie en appeltaart laten erg lang op zich wachten, maar met dit gezelschap is dit helemaal niet erg. Dan leer je nog eens wat over de staat van het onderwijs in Duitsland en de huisvestings-perikelen in de gemeente Teylingen.

Na het verblijf op Pampus, hebben we eerst voornamelijk met de wind en de golven in de rug, maar allengs komen deze weersinvloeden meer van opzij. Al surfend en rollend blijkt de zee-vier een zeer stabiele boot te zijn, al voelde we ons soms wel een klein beetje Mark Slats… Een heeel klein beetje. Het lukt niet altijd meer om een goede haal te maken en af en toe zie je – zeker als je het genoegen hebt om op boeg te zitten – her en der riemen door de lucht gaan, zonder dat ze het water te raken.

Eenmaal weer terug in de luwte wisselen we voor de tweede keer op het water van stuur en gaat Kai natuurlijk even op zijn hoofd staan. Waarom ook niet? Dan roeien we door onder de Hollandse Brug door, naar het Gooimeer. Daar is een leuk eilandje (eigenlijk zijn het er twee, kijk maar eens op Google maps, dan zie je meteen waarom het ‘de Schelp’ heet), waar we voor de tweede keer aanleggen om onze zelf meegebrachte proviand te nuttigen. Daarvandaan is het nog drie kwartier roeien en het is half vijf als we terug zijn in de haven. Als we klaar zijn om te verterekken begint het zachtjes te regenen. Terug bij Rijnland spoelen we de boot af en poetsen ze ‘m nog eens goed. Zo’n mooie boot moet je goed verzorgen. Bij iedereen overheerst een voldaan gevoel en de wens om dit zeker nog een keer te doen.

Robert Voors