Herinneren jullie je die arme Sméagol als hij met de ring in zijn hand in de kokende en kolkende lava valt. Het laatste dat hij zei was “My Precious”. Nu viel ik niet in een vulkaan, maar wel in gelukzaligheid toen ik zaterdag met Joke, Eveline, Elsbeth en Lia in de DM4XG mijn eerste ‘Head-blik’ won. Aan stuurblikken en één echt roeiblik (Bernkastel met de Pinewoodies) geen gebrek, maar dat vermaledijde Head-blik bleef me ontzegd. We waren er vaak dicht bij, op tienden van seconden zelfs, maar de eer en het geluk bleven uit. En daar was hij dan: “The One and Only”, zoals Tolkien zegt. Maar de pret heeft maar kort geduurd.

Meteen na het eerste blok op zaterdag klom ik bij Johan, Hans, Cees (van Michiel de Ruyter) en Roland in de boot en laat die kerels nou het M4XE-veld winnen. Dus twee “The One and Only”. Dat kan natuurlijk niet. Jammer, daarmee kunnen we die arme Smeagol niet uit zijn lavabad halen, maar wellicht was er met twee ‘opper-ringen’ helemaal geen “The Lord of the Rings” geweest. Neen, ik laat het maar zo, mijn tweede head-blik wordt gekoesterd, maar zo mooi als de eerste keer wordt het nooit. Jammer, dat het zo kort was.

Stel je maar voor. Met Joke op slag doorliepen we in de DM4XG de bruggen-procedure. En in de eerste helft van de oproeibaan werkte dat prima. We konden wat langere opzetjes maken, maar voorbij de ‘grote bocht’ klonterde het veld samen en was het wachten, even doorroeien, laat lopen, stuurboord, dan weer bakboord een haaltje en dan maak je rond. Naar de voorstart, langzaam het tempo opvoeren en in drie naar hard en tien op de benen. Door de start en naar de eerste bocht, dan oversteken en vlak langs de oranje en gele boeien van de oproeibaan de kortste route nemen, dan de grote bocht, ruim insturen en dan naar bakboord, maar oppassen, want de bocht ‘knijpt’. En dan door naar “Het kalfje”. “Dames we zijn op de helft en we gaan door”. Tien op het rustige rijden naar de catch toe, in een vloeiende beweging opdraaien, blad laten vallen en vanuit het voetenboord trappen, hangen aan die riem en stuwen. Zo gaan we via de kortste weg naar de “Rozenoordbrug”, steken weer over, komen langs Willem III en de ploeg versaagt niet. We halen bij de “Omval” de ploeg van “De Meije” in en dan onder de “Berlagebrug” door naar de laatste 700 meter en dan de eindsprint. Dames, we laten ons niet pakken op één seconde! Die seconde is nú voor ons en dan gaat de ploeg in een vloeiende eindsprint over de finish. Geen zwak moment ontdekt alle meer dan 7,3 kilometer lang. Grote vreugde aan het vlot, we hebben met maar twee seconden gewonnen van de andere tegenstander in het G-veld: “De Hoop”, maar het hele F-veld aangeveegd.

En dan de ploeg van Johan c.s. Het water is rommeliger, want de wind is wat aangetrokken. Voor ons de ploeg van Beatrix. Die kunnen we niet inhalen, maar die winnen later het D-veld. We worden niet opgelopen en dan kun je weer de ideale koers varen. Tot aan de “Rozenoordbrug” als we het voor ons varende Dames Club-vieren veld gaan oprollen. Dan wordt het spannend. Je hebt voorrang als oplopende ploeg, maar pas op dat je niet in een lange bocht de buitenkant hebt. Dat gebeurt ook niet, maar we snijden een opgelopen ploeg een beetje af, schreeuwen een andere uit de weg en vervolgen de ideale lijn. Laat duidelijk zien wat je van plan bent, dan reageren de opgelopen ploegen zoals jij dat wilt. Alleen bij de “Berlagebrug” kan ik niet het ideale gat nemen, want daar vaart een langzamere ploeg. Na de Berlagebrug gaat het gas open en donderen we met groot geweld naar de finish bij de hoop. Laatste tien halen en daar is de finish. Verwarring alom als blijkt dat onze gepubliceerde overwinning wordt opgeschort. De tijdwaarneming deugt niet. Te droes! We moeten tot het middaguur van de volgende dag wachten tot het verlossende woord valt: “Blik”! Ze hadden het arme “Beatrix” uit Eindhoven eerst uitgesloten en toen op ruim een half uur gezet. Uiteindelijk bleek dat ze het D-veld gewonnen hadden in 27 minuten.

Alle goede dingen bestaan uit drieën en daarom stuurde ik de volgende ochtend de Dames Veteranen-G. Carien roeit al sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw in die ploeg met ooit Miep, Trui, Jannie en Ineke Gräber. Zij zit er nog met nu Lieke, Joan, Margreet, Anneke, Anja, Ineke Bartels en Liesbeth. Een getalenteerde ploeg, maar de jaren gaan tellen in het G-veld. Miep heeft mij nog gestuurd tijdens mij tweede geroeide Head. “Ik roei als een varken”, verdedig ik mij soms. “Dat valt ook wel mee”, zei coach Miep, die niet erg complimenteus is. Tijdens die Head, waar Miep stuurde, gaf zij nog een compliment: “Jongens, wat zijn jullie goed”, zei zij tegen de Zamip die voor het eerst de Head roeide, en gecoacht werd door Miep. Ik had de gelegenheid om van Miep nog wat ‘kneepjes’ in het stuurlieden-vak op te doen. Zij stuurt als een mes en heeft geen ontzag voor gelouterde ploegen. “Opzij”, snijdt haar stem.

Met de Dames-G voeren wij een constante race. “Op naar de finish”,  was het devies. Maar als je G bent, mag je er rekening mee houden dat je opgelopen wordt. Dat gebeurde ook, maar dan moet je het zo plannen, dat je ruimte geeft in de eerste bocht, maar dan wel de volgende binnenbocht pakt. Zo kun je toch een vloeiende, bijna ideale lijn varen. Neen, niet gewonnen, maar we waren wel de oudste damesploeg van het veld en wat hebben we lekker gevaren!

Na deze derde wedstrijd in twee dagen kwam iemand vragen of ik niet nog een keertje wilde sturen in het middagblok?? Neen, dank je wel. Drie maal is ook een record (voor mij).

Joost Paijmans