Daar sta ik dan, in het clubgebouw van Karzv De Hoop om mijn eerste Skiffheadblik ooit op te halen. Over een uurtje begint de prijsuitreiking. Gelukkig zie ik roeimaten, de tijd vliegt voorbij. Na de jeugdroeiers en -roeisters komen de veteranen blikken. Mannen veteranen licht G klasse: Rijnland. Blik om de nek en ik ga op de foto. Hoe is het zover gekomen?

De voorbereiding
Die is eigenlijk een kleine 5 jaar geleden begonnen, toen ik mij na mijn vervroegde pensionering bij Rijnland meldde. Naast het boordroeien heb ik toen het skiffen opgepakt, te beginnen in een C1 om de slag weer een beetje te pakken te krijgen. Sinds mijn afstuderen in 1976 had ik niet meer in een roeiboot gezeten op een enkele bedrijfsacht na. De combinatie boordroeien en scullen vind ik ideaal, je bent flexibel in je mogelijkheden en het is goed voor de techniek.

Ook afgelopen winter hebben we evenals voorgaande jaren getraind op basis van de trainingsschema’s van Koos Bazuin. Voor mij komt dat neer op 4 keer per week roeien, gemiddeld 2 keer scullen en 2 keer boordroeien. Of natuurlijk op de ergometer als roeien door de weersomstandigheden niet mogelijk was. Daarnaast heb ik de winterconditietraining gevolgd van Ad Dubbeldam, elke dinsdagavond van eind september tot begin maart in de botenloods. Met de G-acht hebben we de Heineken Vierkamp geroeid; helaas ging de Head niet door vanwege de ijzige omstandigheden.

De Skiffhead en de Tweehead hebben we dit jaar extra goed voorbereid: we zijn een week ervoor al met een groepje en een aantal skiffs en tweetjes naar de Amstel gegaan om onder perfecte omstandigheden het hele traject te varen. We hebben goed gekeken naar de ideale manier om de bochten aan te snijden, waar je de wal moet loslaten, de “zakken” die je moet vermijden etc.
De vrijdag vóór het wedstrijdweekend zijn we met zijn tweeën de botenwagen achterna gereden en hebben we het moeilijkste deel van het traject nog eens gevaren. Bijkomend voordeel: de skiffs liggen opgeriggerd klaar voor de wedstrijd.
Verder heb ik de beide Frans Göbelfilmpjes bekeken, waarop hij met 2 camera’s al skiffend het in zijn ogen ideale traject heeft vastgelegd. De ene camera vooruit gericht, en de andere naar achteren, het beeld dat je als roeier het meeste ziet. En natuurlijk een print van het traject bestudeerd, met als doel om het hele traject te kunnen visualiseren. Uiteindelijk is me dat gelukt, de voorgaande 2 skiffheads die ik heb geroeid was ik nog niet zover.

Op donderdag voor het wedstrijdweekend is de loting bekend; voor mij een beetje spannend omdat ik niet geplaatst zal worden. De deelnemers die vorig jaar ook hebben meegedaan worden op basis van hun uitslag vorig jaar in volgorde geplaatst voor deze wedstrijd. Ik heb vorig jaar de Skiffhead niet kunnen roeien, mijn plaats zal door loting worden bepaald. En wat blijkt: ik ben op 2 na laatste. Na mij nog een F roeier van de Amstel en een oosterbuur, een D roeier van de Osnabrücker Ruder Verein. De D en de F slaan op de leeftijdscategorie: D is van 50-55 jaar, F 60-65. En ik ben met mijn 65 jaar een G, 65-70.

De wedstrijd
Om 10 uur ‘s morgens meld ik mij bij De Hoop voor de weging: als enige veteranenwedstrijd kent de Skiffhead een aparte categorie voor de lichte roeiers, onder 72,5 kg. “schoon aan de haak”. Meer kans op een blik! Na de weegschaal (72,4 met sportkleding aan) naar RIC waar de skiff klaarligt. Bakje koffie, kijken wat voor tijden de dames veteranen vóór ons blok roeien, en proberen in te schatten wat een richttijd kan zijn voor mijn eigen race. De wind is zwak, 2 of 3, en komt uit het noorden, ofwel grotendeels tegenwind, zeker het laatste stuk. Om even na twaalven gaan we het water op, voor 1 uur zijn we in Ouderkerk achter de startlijn.
Het hele Veteranen veld is 165 roeiers, met een start om de 15 seconden betekent dat voor mij een wachttijd van meer dan 40 minuten nadat de eerste roeier om 13 uur is gestart. Die staat al onder de douche als ik nog moet beginnen. Een deel van die tijd roei ik wat op en neer tussen Ouderkerk en de brug van de A9. Dan langzaam opschuiven naar de start. Jas uit, alles controleren, bidon leeg, longen vol. Garmin horloge aan om de race op te nemen. Zoveelste controle van het spiegeltje op mijn pet: heb ik voldoende zicht?
“Rijnland lichte haal”, en dan “Rijnland bouw maar op”....”Door”! De tijd loopt, Koos fietst mee en roept een luide aanmoediging. Ik zie de twee laatste skiffeurs ook door de start gaan. Ik zit meteen op tempo 27, en dat zal de hele race zo blijven. Ik merk dat mijn handen gevoelloos zijn geworden door het lange wachten, ook dat zal niet veranderen. Volgende keer toch even handschoenen aantrekken tijdens het wachten.
De twee laatst gestarte skiffeurs komen gestaag dichterbij. Koos loodst me door de eerste bocht heen: tikje stuurboord, recht, .. In mijn spiegeltje zie ik de bocht, en andere skiffeurs wat verder weg. Ik zie op mijn slagenteller het tempo, en de snelheid, uitgedrukt in de tijd per 500 meter. Die valt me niet tegen, tussen 2.20 en 2.25 min/500 m.
De Duitse skiffeur is sterk en haalt de Amstelroeier in, en loopt in op mij. Hij heeft duidelijk nagelaten het parcours goed te verkennen, en begint stuurfouten te maken. Tussen de eerste en tweede bocht word ik ingehaald, maar door een stuurfout van hem ga ik de Osnabrücker even later toch weer voorbij. Dat gaat zich een paar keer herhalen, ik neem me voor hem geen ruimte meer te geven voor het inhalen wat officieel wel verplicht is. Het gevolg is dat ik even later een tussensprint moet plaatsen om te voorkomen dat ik met mijn riemen zijn skiff raak.
De Amstelroeier is me nu ook gepasseerd, en nadat de Duitser mij ook weer eens is gepasseerd komen ze met elkaar in aanvaring, net voor de Grote bocht. Ik hoor een hoop geschreeuw en in mijn spiegeltje zie ik ze liggen. Koos en Peter, die nu ook meefietst, loodsen mij er langs en door de Grote bocht heen. Dertig halen stuurboord hard. Iets te vroeg ga ik weer naar normale haal, waardoor ik wat uitwaaier naar het midden van de Amstel.
Op naar het Kalfje, de bocht weer door en daarna door naar de Rozenoordbrug. Koos en Peter blijven aanwijzingen geven, Koos verbaal en Peter met zijn handen. Ik zie mijn snelheid nu variëren tussen 2.25 en 2.30, iets meer tegenwind. Het begint nu ook behoorlijk pittig te worden.
Ik haal enkele skiffs in; de Duitser ligt weer voor me en de Amstelroeier blijft mij gezelschap houden. De Rozenoordbocht ga ik redelijk scherp door, trek me weinig aan van het gezelschap om me heen, maar kom wat te snel weer op de bakboordwal. Dat kost me extra meters.
Richting Willem3 zie ik de Osnabrücker schuin oversteken en de baan verlaten; het is hem blijkbaar teveel geworden. Ik kom redelijk uit bij de Utrechtsebrug, langs de boeien van de oproeibaan en iets teveel aan bakboord onder de middenboog door. Ik roei langs de Omval richting Berlagebrug, met de Amstelroeier steeds een eindje voor me uit roeiend. Hier ben ik op mezelf aangewezen, tot ik vlak bij de Berlagebrug een enorme schreeuw hoor. Koos staat bovenop de brug en ziet me op een pijler af gaan. Ik stuur wat bij en ga aan bakboord kant van het torentje onder de brug door. De Amstelroeier gaat door het stuurboordgat.
Het laatste stuk van 900 meter is knobbelig water met wind tegen. Ik probeer de Amstelroeier in te halen en laat me verleiden naar stuurboord te gaan, weer wat extra meters. Inhalen lukt niet ook al doe ik nog zo mijn best. De toeter komt als een bevrijding, ik laat meteen lopen en voel mijn maag in een paar golfjes omhoog komen.
Bij het uitroeien kom ik naast de Amstelroeier; hij informeert of hij mij niet teveel dwars heeft gezeten… Ik roei rustig terug naar RIC, en krijg kramp in mijn linkerarm, zal wel door die bochten komen. Als ik aanleg bij RIC tref ik een tevreden Koos aan, en even later hoor ik dat ik de snelste ben in mijn categorie, lichte veteranen G. Een blik! En wat smaakt een biertje daarna heerlijk!

Kees de Bruijn

Het laatste stuk

Na de finish

Bij Karzv De Hoop