Rob de Neef overleed donderdag 30 november 2017. Wij zullen hem blijven herinneren.

Voor Rob

Rob je zei vaak als we vroegen hoe het roeien ging, hoe het je ging: “Ik moet roeien met de riemen die ik heb”. En dat heb je gedaan.

Misschien was dit je antwoord omdat je de roeibeweging gevoeld hebt toen het lijf gewoon meedeed, toen je studeerde in Rotterdam en daar roeide.

Met MS in je lijf, minder vaardig, kon je toch intens genieten van de HP in beweging brengen. De riem in je handen.

Rob vele dinsdagen liep je na het roeien van het vlot met je rollator de helling op naar een kop koffie. Helemaal in je eigen tempo, op eigen kracht. Hoe moeizaam dat er ook uitzag je bleef dat volhouden. Dat ben jij voor mij ten voeten uit. Dat doorzetten en iets willen. Je had ook een speciale fiets voor jou gemaakt waarmee je er op uit kon. Je beperkingen moesten je niet aan huis binden. Je bent met veel roeitochten mee geweest, je hield van die uitdaging.

Na inspanning kon je genieten van een kop koffie. Je was er dan. Je hebt met een aantal van ons geroeid, maar met velen ging je in gesprek. Die gesprekken konden over van alles gaan. Over voetballen, jouw voetballen bij DOS in Utrecht, over oppassen bij de kleinkinderen, over een weinig toegankelijk gebouw, waar je bridgede. En waar je in een brief gepleit hebt voor verbetering. Over je werk en over hoe je pijn een tijdlang bestreed met wiet. Hoe daarvoor een stellage op je bureau kwam te staan voor het verdampen en filteren van de wiet. Het hielp, je was de pijn in je arm kwijt en 3 uur verder weer opnieuw. 

Dit kleurrijk verhaal inspireerde mij om hiernaar op zoek te gaan toen ik pijnklachten kreeg en de reguliere pijnstiller een te lastige bijwerking had. Kwam uit op CBD olie, helemaal legaal en het helpt enorm, ben praktisch pijn vrij, kon opeens ook weer wat meer. Dit verhaal zal ik blijven vertellen Rob, ben je dankbaar.

Jouw vrijheid en openheid in het vertellen over hoe het jou ging was vaak een opening naar uitwisseling van ervaringen. Dat geeft de burger moed.

Je maakte ons ook deelgenoot van toen bij jou kanker werd geconstateerd. “Waarom doen die artsen er zo lang over, ik wil beter worden.” Kortgeleden belde je mij om te vertellen dat artsen niets meer voor je konden doen, je niet beter zou worden. Je vertelde ook dat je nu nog maar weinig kon. Je beloofde toen ook dat er een brief zou komen waarin je iedereen wilde bedanken. Kort daarop ontvingen wij je afscheidsbrief. Hiervoor was veel bewondering, we vonden je moedig en sterk.

Rob vaar  wel, we gaan je missen, zoals jij in het leven stond, je kameraadschap, je humor, je verhalen.

Hetty