Rien roeide al een tijdje niet meer, last van zijn rug. Het bericht van zijn overlijden vorige week doet alle herinneringen weer herleven. Ik trek een fotoalbum uit de kast uit ….. Lente 2012.  Het is 9 mei van dat jaar en we zitten halverwege de Ringvaart. Adriaan stuurt en Rien zit op drie achter Jan Doffegnies. We passeren nabij Beinsdorp een skiff met daarin Wubbo Ockels. Job en Joost zitten ook in de boot en zeggen wat.

Doorroeien mannen, zegt Rien, we zijn er nog niet. Dat typeerde hem. Als je met Rien roeit komt alles goed. De route en het weerbericht zijn gecontroleerd en zo ook de stuurtouwen, de riggers, de riemen, alles eigenlijk. Zo was Rien: Ja jongens, we kunnen er lang over praten, maar we zijn er nog niet. Zullen we maar doorroeien?

Als Rien in de boot stapte, was alles in orde. Daarom hadden we hem graag in ons midden. Hij wist ook veel. Van het boerenleven, want hij woonde naast een boer waar hij vaak assisteerde als er een kalf geboren was en natuurlijk bij zijn broer, de installateur. Er was in de boot geen ringetje of moertje of Rien had er zijn oog over laten glijden en het liefst er ook even aan gevoeld. Als iemand wilde weten over een nieuwe ketel of een warmtepomp dan was je bij Rien aan het juiste adres.

Rien was vanwege rugklachten al een tijdje uit beeld tot we het overlijdensbericht lazen. Meteen worden alle Head of the River´s en Ringvaarten, waar we met Rien roeiden, weer even levend en steken we even zo veel keren met hem van wal. Doorroeien mannen, we zijn er nog niet. Rien roeit nog steeds met ons mee, maar is wel achter de horizon verdwenen. Tot opeens …… bij die bocht, dat bruggetje, dan wordt de herinnering aan hem weer even levend. Dag Rien, kom je morgen weer?

Namens de Zamip,
Joost Paijmans