Ik denk zo rond 2007 dat een keurige meneer zich bij de Zamip meldde. Hij heette Arthur en had in Delft Vliegtuigbouw gestudeerd. Het bleek dat we jaargenoten waren. Wat betreft geboorte, maar ook jaar van aankomst voor de studie, maar hij in Delft en ik in Leiden. In bepaalde kringen maakt de combinatie Delft – Leiden wat los en na wat ruk- en trekwerk wordt dan meestal een biertje gedronken. Niets van dit alles bij Arthur. Hij was zeer aimabel, nam de roeitechniek serieus en binnen een paar jaar trok hij er met ons op uit naar de Weerribben, de Magnum van Willem en andere marathons. Hij beperkte zijn activiteiten niet alleen tot zijn ploeg, maar voelde zich aangetrokken tot de sociëteits- en evenementencommissie, las een kerstverhaal voor, ging instructie geven, zat in de examencommissie en binnen afzienbare tijd wisten we niet wat de vereniging zonder Arthur zou moeten beginnen. Als je hem nodig had, stond hij er. Zonder uitzondering.

Van zijn privéleven wisten we weinig tot een paar jaar geleden opeens het bericht kwam dat zijn echtgenote Josina was overleden. Met de ploeggenoten gingen we naar de begrafenis en maakten daar kennis met zijn dochter, Susana en zijn zoon, Arthur Jr. Dat leidde er toe dat de contacten, vooral met Arthur Sr. en zijn dochter intensiveerden en kwamen we te weten dat Arthur geboren was in 1950 in Kisaran op Sumatra, toen al Indonesië. Het klikte bijzonder tussen ons en de laatste jaren ontstond een brede vriendschap, waarbij we veel gemeenschappelijk hadden en wat niet gemeenschappelijk was, bleek interessant genoeg om daar meer over te weten.

Eerder had Arthur wat hartklachten, maar dat was behandelbaar, maar toch zat hem lichamelijk iets dwars. Hij sliep slecht, had wat buikpijn en na consult bij de huisarts werd hij doorgestuurd naar de specialist en tijdens de ´vrijwilligersmaaltijd´ op Rijnland op 31 januari hoorden wij dat hij ongeneeslijk ziek was en niet lang meer te leven had.

Vanaf dat moment bezochten wij hem steeds vaker, tot bleek dat zijn ziekte al zo ingrijpend was dat het einde nabij was. De laatste week zat ik dagelijks aan zijn bed, thuis en in het ziekenhuis, en bespraken wij allerlei onbelangrijke zaken. Zo kwamen wij te spreken over het boek van Hella Haase, “De heren van de thee”. Dat moet ik nog lezen, zei Arthur. Om meteen te zuchten dat het er niet meer van zou komen. Er is dan zoveel wat je nog wilt, maar tegelijk het besef dat het spoedig afgelopen is.

Over één ding waren wij het eens. Arthur gaat op reis en als we elkaar, God geve het, weer ontmoeten, drinken we samen een biertje. En er moeten dan ook bitterballen zijn!

We hopen het zo. Dank voor ons roerende afscheid, dank voor de liefde van je kinderen.

Het was triest, maar ook mooi! Arthur is op reis, maar zijn ploeggenoten in de skiff op dinsdag en vrijdag, Jacques, Job, Bert, Gert en Joost, begeleiden hem en varen met hem mee. Adieu Arthur!

Joost Paijmans