Londen heeft de Thames, Amsterdam de Amstel en Boston de Charles River. Op elk van deze rivieren vindt een Head of the River plaats, in Boston genoemd de Head of the Charles River (HOCR). En natuurlijk wil je als roeier wel eens een Head op een andere rivier dan de Amstel beleven.

De voorbereiding
Lia en de G-acht trokken ieder een eigen plan. Lia’s ervaringen volgen na het verslag van de G-8+.
Bob was de grote regelaar van onze deelname aan de HOCR met een waardevolle inbreng van Jan Willem, die als enige van onze acht nog voor zijn brood moet werken. Het toeval wilde dat het bedrijf waar Jan Willem werkt, Pega, zijn hoofdkwartier in Boston heeft en zo kon het gebeuren dat de vraag van Jan Willem naar betaalbare huisvesting in Boston door zijn collega Anne beantwoord werd met een uitnodiging aan de hele ploeg bij haar thuis te komen logeren. Het was niet alleen de collegiale band maar ook en misschien meer nog de roeiersband die tot deze uitnodiging geleid heeft. Anne roeit ook en kan bogen op een schitterende erelijst waaronder een bronzen medaille in de damesacht op de Olympische Spelen van Montreal in 1976. Wij werden door Anne en haar man Dan zeer gastvrij ontvangen in hun huis in Lincoln, een plaatsje niet ver van Boston. 

 Henderson Boathouse

Behalve een onderkomen heb je voor deelname aan een wedstrijd aan de andere kant van de oceaan een boot nodig. Dat werd soepel geregeld door een Amerikaanse roeivriend van Steef en Bob. Roger regelde voor ons een Empacher acht bij de roeivereniging van de Northeastern University. Deze roeivereniging, schitterend gehuisvest in een nog niet zo lang geleden gebouwd botenhuis, stelde een Empacher acht beschikbaar en gaf ons tegelijk toegang tot de faciliteiten van het botenhuis. Interessant voor Rijnland in de ontwerpfase van een uitbreiding van het botehhuis is, dat de Northeastern University Rowingclub geen sociëteit heeft maar vrijwel de hele bovenverdieping, naast kleedkamers en douches, ingericht heeft als een gigantisch grote trainingsruimte met een giga hoeveelheid ergometers en andere trainingsapparaten. Het botenhuis van de North Eastern University is overigens een van de vele botenhuizen in Boston. Deze stad kent veel universiteiten waaronder voor ons bekende universiteiten als Harvard en het Massachusetts Institute of Technology, beter bekend als MIT. Elke universiteit heeft zijn eigen botenhuis en zij zijn alle groot en vaak ook pompeus.

Training Centre op 1e verdieping

De HOCR

De HOCR is vergelijkbaar met onze Head of the River maar dan in combinatie met de Twee- en de Skiffhead. Het evenement neemt twee dagen in beslag, zaterdag en zondag. Volgens de gegevens van de organisatie bedroeg het aantal deelnemende roeiers 10.252, het aantal verenigingen 820, verdeeld over 2.256 inschrijvingen en ingedeeld in 66 deelnemersvelden. De afstand is 3 mijl (een kleine 5 km) en je roeit stroomopwaarts, zij het met weinig stroom. De rivier telt verschillende bochten en je vaart onder 5 bruggen door. Het is kortom een groot evenement en dat is ook merkbaar langs de kant waar je talloze stands aantreft van kledingverkopers, vertegenwoordigers van botenwerven en ergometer producenten, en niet te vergeten stands met voedsel en drankjes. De deelnemers kwamen uit allerlei staten in de VS, ook ver weg gelegen staten als Oregon, Californië, Texas. De oostelijke staten leverden echter de meeste ploegen. Net zoals bij ons zijn er zowel roeiverenigingen die alleen voor studenten openstaan als algemene of burgerverenigingen. Een enkele keer viel de term “community rowingclub” en dan heb je te maken met een club die zich heel erg ‘open’ of anders gezegd minder elitair afficheert.
Rijnland was niet de enige club van buiten de VS. Laga, Skoll, Nereus, Aengwirden, maar ook Duitse, Engelse en Franse clubs voelden zich aangetrokken tot dit grote event.

De wedstrijd
Wij roeiden op zaterdag omstreeks 10 uur. Het botenhuis van de NE University ligt vlak na de finish, zodat wij de hele wedstrijdafstand eerst moesten oproeien, wat niet vervelend was, integendeel een goede warming up. Wij startten in een veld met 62 deelnemers, in de leeftijdsklasse 50 to 70 jaar. Binnen dit veld werd de categorie Grand Masters onderscheiden, welke categorie de leeftijdsklasse 60 tot 70 omvat, dus de categorieën F en G samen. Naarmate wij verder stroomafwaarts kwamen werd de Charles breder. Anders dan op de Amstel was er een ruim voorstartgebied beschikbaar. Na daar nog enkele rondjes gedraaid te hebben gingen wij van start. Van begin af aan roeiden wij in een goede cadans en met veel pit in een tempo van 31 à 32 slagen per minuut. Annelies stuurde ons scherp door de bochten. Wij haalden twee ploegen voor ons in en werden zelf net niet ingehaald. De laatste 500 meter roeiden wij langs het publieksterrein annex botenterrein en hoorden ons door de speaker als oud-internationals aankondigen. Dat gaf nog een extra boost aan onze laatste meters. Voldaan sloten wij de race af. In de rangschikking eindigden wij niet zo hoog – 8e van de 18 Grand Masters – maar wij bevonden ons met een gemiddelde leeftijd van 69 jaar dan ook aan het eind van de lijn.

After party
De eerder genoemde Amerikaanse roeivriend Roger, die lid was van de board van directors, wist ons de VIP-tent binnen te loodsen waar wij bier en hapjes konden genieten. Dat was wel een voorrecht want de toegang tot deze VIP-tent stond alleen open voor sponsoren die voor een tafel tenminste 2.500 dollar hadden neer geteld.
De dag werd afgesloten met een gastvrij onthaal ten huize van Merijn Helle, de zoon van Henk, die met zijn vrouw en drie kinderen in – weer een ander – klein plaatsje in de buurt van Boston woont.

Peter Reimer

Head of the Charles in de beleving van Lia,
een nog groter succesnummer dan de G8+

Toen ik hoorde dat een aantal Rijnlanders naar Boston ging om de HOCR te roeien dacht ik, misschien leuk om deze wedstrijd te gaan skiffen. En aangezien mijn familie in New Jersey USA woont, ca 4 u rijden van Boston, kon ik dit mooi combineren met een familiebezoek.

De inschrijving (juni) verliep zonder problemen, maar het vinden van een passende skiff heeft me heel wat hoofdbrekens gekost. Uiteindelijk lukte dat dankzij een contact op de EuroMasters in München. Daar ontmoetten we Catherine Widgery en zij vertelde dat ze in Boston woonde en de HOCR al een paar keer had gevaren.
Via haar kon ik van de Weld Boathouse een lichte Empacher lenen. Gewapend met onze onvolprezen stroopwafels ontmoette ik daar de Materiaalcommissaris die mij vriendelijk de weg wees naar de boot en naar het water. De Weld Boathouse ligt in de wijk Cambrigde en is onderdeel van de Harvard University. Aan de oevers van de River Charles zijn talloze Boathouses, de een nog groter dan de andere.
Catherine was zo vriendelijk om samen met mij de route te verkennen en dat bleek niet onverstandig. Ik heb nog nooit zo’n bochtig traject meegemaakt. Uiteraard had ik mij via You Tube al een beetje voorbereid, maar dat alles zo groot en breed zou zijn had ik niet verwacht.
De avond voor de wedstrijd was ik dan ook best nerveus, temeer daar de weersvoorspelling ook niet zo gunstig was. Mijn race was de 2de event op zaterdagochtend: 8.05 u. Volgens mij waren we die ochtend al om 5 u op, want het verkeer in Boston is ook niet mis. Gelukkig was ik ruim op tijd en het weer was (nog) prima. Weinig wind en droog.
Vol goede moed ging ik te water, nagezwaaid door mijn familie begaf ik me naar de start area. Ook dat was zeer ruim bemeten. Ik heb de warming up route maar één keer gedaan, om te voorkomen te laat bij de start te zijn. De voorstart verliep echter gesmeerd. In mijn Event waren er 52 deelnemers in de leeftijd van 60 tot 70+ jaar. Een dergelijk groot aantal in deze leeftijdsklasse heb ik nog niet eerder meegemaakt.
Er waren weinig deelnemers uit Europa, wel uit Australië, Nieuw Zeeland en Zuid Amerika, maar voornamelijk uit de US. Ik had dus ook geen enkel idee hoe hard deze dames konden roeien. Na het startsein dus maar flink op de benen. Het eerste stuk langs de groene ballen en voorbij de eerste dubbele brug omkijken naar de volgende brug. Het traject heeft niet alleen veel bochten maar ook nog 6 bruggen waarvan sommige niet haaks op de vaarroute staan. Dus ongeveer ieder vijf halen omkijken, daar kwam het op neer. Een enerverende wedstrijd. Gelukkig heb ik geen grote fouten gemaakt, wel hier en daar wat meters laten liggen, maar ook niet uit grote lassobocht gevlogen en na de laatste brug nog energie genoeg om een flinke sprint te trekken.
Toen ik door de finish ging zag ik de 8 van Rijnland oproeien. Mijn race zat er op. Ik peddelde terug naar de Weld Boathouse om mijn skiff weer in te leveren, te douchen en mijn familie op te zoeken. We moesten een paar uur wachten op de officiële uitslag, maar toen was de verrassing ook groot. “You have gold!”, zei een vrolijke dame tegen mij. Nou dat had ik echt niet verwacht. Later bleek dat ik als 16de van de 52 was geëindigd en niet alleen de snelste van 70+ maar ook sneller dan de 65+. Naast een medaille was er ook nog een award waarin mijn naam zou worden gegraveerd. Deze award was speciaal voor de winnaar van de Women 70+ ingesteld door een echtpaar die dit kennelijk een belangrijke prestatie vond. Om mijn naam ingegraveerd te zien moet ik volgend jaar terugkomen, werd mij verteld. Maar of ik dat doe is nog zeer de vraag.
Het was een heel bijzondere ervaring. Ben natuurlijk ook best trots op deze prestatie, maar ook het familiebezoek en de prachtige Indian Summer hebben deze reis onvergetelijk gemaakt.

Lia Brouwer