Een week lang hebben we via de televisie genoten van mensen die er écht alles aan doen en voor laten. En realiseerden we ons dat we allemaal, hoe fanatiek we soms ook zijn, gelukkig ook nog een leven naast het roeien hebben. Voor onze ploeggenoot Herman is een belangrijk ding in dat leven zijn zeilboot, de “fan fare”. Het zou te ver voeren om hier de uitleg van de naam te reproduceren. Het is een racemachine van dertien meter waarop de voorwaarden voor recreatief zeilen aanwezig zijn, voor zover die de snelheid niet in de weg staan. Het schip is ook een bron van sterke verhalen. Herman droomde er al langer van een dagje Markermeer met de ploeg te beleven, maar het wilde er maar niet van komen. Totdat coach Ernst gewoon een datum rondmailde. Zo werkt dat in de H8. Niet iedereen uit de groep kon, maar er waren ‘toevallig’ precies acht roeiers (Engbert, Ernst, Herman, Jaap, Jan, Jan Willem, Laurence, Willem) en een stuurvrouw (Care).

Klokslag 10.31 melden we ons op de dijk in Katwoude, waar je vanuit de tuin zo de steiger oploopt. Maar niet meteen, het is geen roeioefening. Eerst maar eens aan de koffie met verse gemberkoek. Madeleen runt ter plekke een B&B en weet wat gastvrijheid is. Dan naar de boot en luisteren naar de instructies. Bakboord en stuurboord zitten in een zeilboot andersom, of toch niet? Voor Care geen probleem. Hoe stap je in, hoe stap je uit. Waar zijn al die lijnen voor. Taken verdelen, wetend dat Herman de boot ook in zijn eentje kan zeilen als het moet. Vanaf de lage wal kiezen we op de motor het ruime sop. Op een veilige plek hijsen we de zeilen. Vele handen maken in dit geval zwaar werk, maar het lukt. 

De Gouwzee uit, richting Volendam, om Marken heen, het Markermeer op. Voor de wind, aan de wind, gijpen, kruisen. Sneller dan de meeste andere boten, allicht. In de ruime kuip concurreert de aandacht voor wind en stand van de zeilen met de gebruikelijke gesprekken over alles en niets. Om de beurt aan de helmstok, Herman corrigeert wat details. Het is inspannend en ontspannend, de tijd vliegt voorbij. Als we onder de dijk van Flevoland zijn keren we om.  

Op de terugweg trekt de wind aan tot bijna 5 Beaufort. De fan fare laat zich van haar beste kant zien en loopt 9,6 knopen. Voor de liefhebbers: dat is 6’45 over 2 kilometer, precies de tijd van Simon van Dorp in de finale. Op eigen kracht haalt een H8 dat niet meer. We zijn dus een uur eerder terug dan gepland. En van de weeromstuit zijn we onderweg vergeten te drinken, de kannen koffie en thee bleven onaangeroerd. Madeleen is over beide zaken niet verbaasd, ze heeft een uitgebreide borrel al klaar staan. Op het terras, in de luwte. We zijn nog niet uitgepraat. Uiteindelijk is het tijd om te gaan en komen we met enige tegenzin uit onze stoel. Na nog een blik op de prijzenkast stappen we in de auto. Een ervaring rijker!

Jaap Stumphius