Een jaar of 15 geleden meldde ik mij bij de voorzitter van de roeivereniging “Het Spaarne” te Heemstede als lid van Rijnland. “Oh ja, dat is die vereniging die zoveel wint”, was het antwoord. Bij de afgelopen “Spaarne Lenterace” was het niet anders. Om de haverklap stond er weer een Rijnland-ploeg op het podium. En niet éénmaal, want de roei(st)ers in de grotere nummers waren niet te beroerd om het in de twee of de skiff nog eens dunnetjes over te doen. Dan schiet het op. 

Sinds ik dit jaar de stuurtouwtjes weer heb opgepakt wordt ik regelmatig gevraagd of ik op wedstrijden wil sturen. Op de Head of the River in maart dit jaar ging ik al drie keer over de baan en tijdens de Spaarne lenterace zou het ook drie keer zijn, met de kanttekening dat het twee keer sturen zou zijn en één maal roeien in de ‘eerste’ of ‘tweede’ Pinewood-dubbelacht. 

De eerste wedstrijd op zaterdag 25 mei was in de Dames masters-acht G en daar roeit Carien ook in. Ik heb de ploeg meer dan tien keer op de Amstel gestuurd en ook dit jaar was dat het geval. Maar nu stond de “Spaarne Lenterace” op het programma. Het parcours voorziet in een tweetal kilometers op de Ringvaart en bij het plaatsje Cruquius gaat het eerst onder die eng-smalle brug door en dan bakboord uit het Spaarne op om na nog eens ruim twee kilometer vóór het gebouw van de gelijknamige vereniging te finishen. Nu wil het geval dat die brug in onderhoud is, maar de doorvaart is niet minder of meer smal dan voorheen. Het venijn zit hem er in dat er maar één gat is en als je ingehaald wordt kun je niet uitwijken. Daarna een scherpe bocht stuurboord uit, die nog knijpt ook en daar ligt onheil op de loer.

Het was niet anders met de ploeg van Lieneke, Carien, Joan, Margreet, Anneke, Lucia, Ineke en Liesbeth. Zij vallen in de categorie H en dan ben je altijd de oudste ploeg en wordt je nou eenmaal veel ingehaald door jongere categorieën. Onder de brug was het al puntje-roertje met een ploeg van De Hoop. Ik besloot na de brug ruimte te geven aan deze ploeg, zodat zij de kortste weg konden nemen. Verdorie, daar spoot nog een ploeg onder de brug door en eiste die kortste weg op. De Hoop maakte verschrikt ruimte, maar vloog daardoor uit de bocht en hinderde ons in een ongestoorde vaart. Een kleine aanvaring en daar stak de stuurvrouw van De Hoop ook nog eens een arm op voor protest. Na de wedstrijd, die door de ploeg verder op bekwame en zeer ervaren wijze werd voortgezet, ging ik naar het secretariaat om ons verhaal over die aanvaring te doen. Daarbij had coach Ton ook nog een foto gemaakt. We wonnen de wedstrijd niet, maar wel werd het protest van De Hoop afgewezen en wel omdat Rijnland voldoende ruimte had gegeven en zij uit de bocht waren gevlogen en de ploeg van Rijnland hadden gehinderd. Je wint dan niet de wedstrijd, maar wel in het protest. Beter iets dan niets. 

De tweede keer over de baan was als roeier op nummer twee in één van de dubbelachten van het ‘Pinewood-circus. Er waren drie dubbelachten van Rijnland, de Ringvaart-ploeg en de twee Pinewood-achten en nog een ploeg van De Laak uit Den Haag. Nu waren deze vier achten in vier verschillende leeftijdscategorieën ingedeeld. Er zou dus nooit iemand kunnen winnen of verliezen. Daarom kregen de oudere ploegen in de geroeide tijd een ‘leeftijdscorrectie’ en daarmee kon in deze groep van vier een winnaar worden aangewezen. Nu was  de Pinewood-ploeg waar ik in mee roeide de oudste en kreeg daarom een flinke bonus. Meestal is dat niet genoeg, maar omdat het zaterdag was, in de meimaand, omdat het regende dat het goot of dat de schietgebedjes door een hogere macht verhoord werden? We weten het niet, maar het liep in die boot en van start tot finish werd er goed getrapt, was het redelijk gelijk en begon men steeds meer in een goed resultaat te geloven. De overwinning cadeau gedaan door de leeftijdscorrectie? Neen, want de ploeg ging een drietal seconden sneller dan de jongere collega’s van het Pinewood-conglomeraat en werd de ploeg van Dave, Rico, Menno, Robert, Bart, Arie, Joost, Marien met stuurvrouwe Gouda als winnaar aangewezen. Dat had ik nog niet meegemaakt. Op één dag sturen en roeien en nog een blik winnen ook. “De wonderen zijn de wereld niet uit”, berichtte ik aan het thuisfront. “We zullen het nog lang moeten horen”, was de reactie aldaar. 

En dan op zondagochtend de ‘apotheose’. Dat was de ploeg Dames Masters 4x+ categorie F met Joke, Eveline, Elsbeth en Lia. Ik had de ploeg al op de Head gestuurd en de aansporing onderweg “je laat je niet pakken op 2 seconden” was ter harte genomen, want ze wonnen met twee seconden van nummer twee. De ploeg is gegroeid en groeit nog steeds. Alles tot en met de rugnummers wordt heel serieus voorbereid en ook het oproeiprogramma mocht er wezen. Nu was het een overvol blok met een goed gevulde oproeibaan, maar toch zagen we kans het ‘inroei-programma’ goed uit te voeren en dan begint het lange wachten in een kluwen van boten die door de wind in elkaar worden geblazen en ondertussen halen en strijken, klapje op, stuurboord, bakboord, om maar in de luwte van de hoge wal te blijven. Dan eindelijk het verlossende woord. “Er wordt gestart”. Als eerste de achten en daarna de Heren Masters en daarna de Dames masters. De ploegen verlaten de luwte van de hoge wal of ontworstelen de kluwen waar zij deel van uitmaken en opeens is er orde en is de categorie op nummer opgelijnd. 

Voor ons o.a. de Rijnland-E-ploeg met Elisabeth, Nathalie, Ilse en Mignon met een Njord-stuurman en meteen voor ons de Rijnland-E-ploeg met Eugenie, Willy, Caroline en Claudia. We passeren de start en beginnen meteen met een inhaalrace. Maar de ploeg van Eugenie c.s. is taai en verbeten vechtend weten ze ons voor te blijven. Ondertussen wordt voor de brug nog wel een ploeg van RIC ingehaald. Dan de brug en bijna ‘puntje roertje’ passeren wij de brug om daarna meteen scherp stuurboord de bocht in de gaan en de andere ploeg het genot van de binnenbocht te ontzeggen. Langzamerhand winnen we meter voor meter van onze verenigingsgenoten en deze ‘strijd der giganten’ draagt bij aan ons succes. Dan breken ze en is het gedaan. We zijn er voorbij en nu is het zaak de vaart er in te houden en dat is de taak van de stuurman de ploeg daarin te begeleiden en met zinnige opmerkingen ze bij de les te houden. 

Hameren op de gelijkheid, het in een vloeiende beweging draaien van het blad en vooral gelijkheid, gelijkheid en nog een gelijkheid en dat allemaal met zijn vieren: één ploeg!! Op gezette tijden 10 extra en dan passeren we het meest rechtse gat van de tweede brug en werken ons naar de finish, nog 300 meter, nog tweehonderd, “Eindsprint en op naar de overwinning”, zeg ik en tel de laatste halen af.

Uitblazen, ontspannen doorroeien, rondmaken en verder naar de aanlegsteiger. We brengen de boot naar de “Rijnland-enclosure” en riggeren de boot af en horen dat we gewonnen hebben. Bij de prijsuitreiking zie je ze denken. “Daar heb je ze weer, die vereniging die zoveel wint.”

Joost Paijmans