Het zaadje was jaren geleden al gezaaid, toen coach Piet zich aan zijn tweede Portugese avontuur waagde: deelname in Rowing Centre Byx. Het kiempje werd vervolgens liefdevol gecultiveerd met folders en verhalen over prachtig niet-stromend water, temperaturen van hoog in de twintig in voor- en naseizoen, hotel met zwembad, en heerlijk en betaalbaar eten en drinken. Dat sprak de groep dames van middelbare leeftijd wel aan: ’s ochtends roeien in de zon, uitgebreid lunchen, luieren bij het zwembad, lekker glaasje, leuke stadjes bekijken. What’s not to like? filosofeerden we in januari na een koude duurtraining in wind en hagel. Bovendien was het weer eens tijd voor een ploegweekje tussenuit.

Zo gebeurde het dat terwijl de rest van de wereld zich bezig hield met het eerste debat tussen Clinton en Trump en de break-up van Brad en Angelina, wij in Portugal leerden hoe we eigenlijk zouden moeten roeien. En wat blijkt maar weer: vreemde ogen dwingen. Technische aanwijzingen gegeven in een vreemde taal in de zon, door stoere Portugese twintiger Ricardo, klinken anders dan dezelfde aanwijzingen als je ze wekelijks langs de kant van de Vliet hoort. Ineens gingen kinnen omhoog, schouders omlaag, probeerden we niet na te duiken bij de inzet, en op commando te ontspannen. En dit alles in skiff of dubbeltwee, op zich al een uitdaging voor deze overtuigde boordroeisters. Echt ontspannen deed je natuurlijk als Ricardo in zijn bootje zich even niet met jou maar met een teamgenoot bezig hield en je even in je oude fouten kon vervallen, om daarna – als je het bootje jouw kant op hoorde komen - weer krampachtig aan de aandachtspunten te werken. De iets sadistische aanmaning ‘relax, relax’ kon af en toe rekenen op een binnensmondse verwensing, maar gelukkig is Ricardo’s Nederlands nog beperkt. Drie ochtenden brachten we zo door: iedereen twee keer een uur op het water en daarna tijdens de evaluatie van de gemaakte video’s - waarbij je kon zien dat je niet de enige was die hopeloos roeide – kreeg je de punten mee waar je de volgende dag aan kon werken. De middagen waren er om bij te komen – of toeristisch in de buurt, of schandalig lui bij he zwembad. Sommigen namen zelfs het woord vakantie in de mond. 

Woensdag na de laatste trainingssessies verlegden we het accent van topsport naar toerisme. Onderweg naar Lissabon bezochten we Obidos. Nauwe steegjes met prachtige bloemen, veel aardewerk en niet de vergeten kersenlikeur uit een chocolade kopje. Daarna gingen we, via een fles port en diverse Portugese hapjes bij Piet en zijn vrouw Margarida, naar ons volgende onderkomen. Een strandhotel dat vermoedelijk over zijn hoogtepunt heen is. Locatie was top: oversteken naar het strand, met leuke barretjes en restaurantjes, en vlakbij het treintje naar het centrum van Lissabon. Lissabon is een mooie stad, niet te groot, heerlijke sfeer en veel cultuur, alleen net als in Obidos en Sintra héél véél toeristen. De hechtheid van de groep kwam enigszins onder druk tijdens deze meerdaagse citytrip. Waar de een wil winkelen, wil een ander alle monumenten van binnen, buiten en boven zien, en vindt een derde dat het tijd is om te eten. En er moet altijd iemand plassen. Dus vielen we in opperste overeenstemming in gelijkgestemde groepjes uiteen, en spraken we af elkaar aan het einde van de middag weer te zien voor het diner met fado dat Piet voor ons geregeld had.

De volgende dag weer strand en stad, en s avonds een sunset-zeiltocht op de Taag langs de kust van Lissabon. Watersport in Portugal is immers niet roeien, maar zeilen. Het was een heerlijke afsluiting van een heerlijk ploegweekje. Mijn (onze) dank gaat uit naar Piet die de hele week bij ons is geweest en die heel veel voor ons heeft georganiseerd: roeien, hotels, zeilen, fado, lekkere restaurants. Naast de perfecte (en geduldige) coach blijkt hij ook een perfecte (en geduldige) reisleider te zijn. Ik kan iedereen aanraden om te gaan trainen bij Byx. De sfeer en begeleiding zijn geweldig.

f