Het is half oktober geweest en onder een licht wolkendek presenteren de bomen aan de oevers van het Hilversums kanaal hun herfstkleuren die weerspiegelen in het nog rimpelloze water. Nabij Hilversum zien we grote eiken en zelfs sparren en verderop is het veengrond en hebben elzen, wilgen en berken de overhand. De weerspiegeling in het water wordt verstoord door watervogels, maar ook door onze boot “Veel Gevaer”. Dan beëindigen wij onze overpeinzingen en keren terug naar de bemanning. En die mag er zijn!

Lya op boeg, dan Elsbeth, Eveline en Joke starten als enige Dames Veteranen G-ploeg op de Tromp Boat Race en even daarvoor zijn we in de boot gestapt en varen de ruim vijf kilometer naar de start. Eerst zijn we alleen, maar gaandeweg worden we vergezeld door tweeën en vieren en later ook skiffs. We zijn de enige G-ploeg en ook het F-veld biedt geen tegenstanders, die bij gebrek aan beter dan maar uit het E-veld en verder worden gehaald. De opdracht van deze ploeg is simpel. Winnen doen we niet, maar we willen het in ons bezit zijnde baanrecord in het F-veld verbeteren en het record in het G-veld neerzetten of zou een klein wonder toch mogelijk zijn?

Nabij het sluisje wordt rondgemaakt en dan zoeken wij onze plaats in het veld van 24 Dames Veteranen dubbelvieren en de even nummers lijnen op bakboord op en oneven op stuurboord. Na veel dwingend geschreeuw van de jury start de ene vier na de andere en is onze ploeg ook aan de beurt. De opdracht is om zo mogelijk afstand te nemen van de achter ons gestarte bakboord-ploeg en onder de beschutting van de stuurboord-wal ons best te doen. Dat is hard nodig want alle ploegen zijn veel jonger en we willen hen zo lang mogelijk beletten ons in de halen en ook willen we andere ploegen inhalen. De taak van de stuurman is om de ploeg bij de les te houden en een optimale koers te varen. Op het moment dat we de ploeg van DDS te pakken hebben worden we ingehaald door een ploeg van het Spaarne en moeten we ruimte geven en nemen. Kijk niet naar de ploegen naast je, want dan vaar je er naartoe. Neen, het punt aan de horizon is het mikpunt. En laat daar nou een ploeg van De Maas varen, die we langzaam inhalen. Verdorie, nog een ploeg van Het Spaarne komt naderbij en na de tweede brug waar de koers de resultante is van de binnenbocht waar De Maas vaart, een inhalende ploeg achter ons en de ploeg van Het Spaarne voor ons, waarvan we het vuile water willen vermijden. Dan vernauwt het kanaal en wordt het nog ingewikkelder, tot een toetertje ons verlost van onze inspanningen.

De ploeg is tevreden en ook niet. Het wonder is uitgebleven en samen zetten we ons aan de koffie. Bij de prijsuitreiking worden de winnaars van jongere categorieën gehuldigd, tot blijkt dat de ploeg het baanrecord in de G-divisie heeft neergezet en daarmee een medaille heeft verdiend. En opeens trekken de wolken voor de zon weg en poseert de ploeg met het omgehangen blik. Zo oud zijn ze nog niet door heel blij te zijn met dit blik en als waren we een van de ploegen op de Olympische Spelen wordt met het blik en de borst vooruit geparadeerd. Lang leve Rijnland!

Maar er zijn ook Rijnland-ploegen die geen baanrecord voeren en gewoon gewonnen hebben. Ik noem o.a. Lucas in de Veteranen A-skiff en samen met Hans-Marten in de Veteranen A dubbeltwee en ook nog Hans Link in de Heren Veteranen F-skiff.

Later rijd ik met Hans en Joke achter de botenwagen richting Rijnland. Tijdens de overpeinzingen wat ik zal schrijven val ik twee maal in slaap. Dat hoort ook bij zo´n ochtendje op het water.

Joost Paijmans