55^ste Head of the Charles, Boston USA, 19 en 20 oktober 2019,

Na ons avontuur op de Fisa Masters Rowing Regatta 2018 in Sarasota (Florida) hadden we (Marianne de Jong, ondergetekende en Els van Dam van De Hoop) wel zin in nog zo’n wedstrijdje in de USA. Daarom maakten we al vroeg in het jaar plannen om de Head Of the Charles Regatta te gaan roeien in Boston.

Zelf had ik dit al een keertje gedaan in 2016, maar wilde graag nog een keer mijn geluk beproeven in de skiff. Marianne en Els besloten in een dubbel 2 te starten. Gelukkig mochten we weer een boot lenen bij de Weld Boathouse, onderdeel van de Harvard University.

De HOCR is volgens de website de grootste 2daagse Rowing Regatta van de wereld. Het is een race over ca 4800 m, met zeer veel bochten en 6 grote bruggen. Dit jaar waren er 2263 inschrijvingen vanuit 762 clubs. Het aantal boten en botenwagens is gigantisch en het terrein langs de rivier dat vol met tenten staat is meer dan 3 mijl lang.

Op donderdag 17 okt vlogen we naar Boston, we hadden een motel niet ver van de baan, maar toch niet op loopafstand zoals ze mij in de receptie vertelden. We liepen er ruim een uur over, dus dat moest anders worden georganiseerd. Het waaide flink die donderdagmiddag, we hadden dan ook geen behoefte meer om het water op te gaan. Nadat we onze boten hadden gezien maakten we een afspraak voor de volgende dag om de boten af te stellen en de route te verkennen. Zoals te begrijpen waren we niet de enige die dat plan hadden. Hoewel de rivier heel breed is, was het beredruk met vooral achten. Dus het was oppassen geblazen met al die bochten en bruggen.

Maar we waren tevreden met de boten, mijn Empacher skiff en de nieuwe Hudson dubbeltwee voldeden prima. De nacht voor de wedstrijd hebben we weinig geslapen, en dat kwam niet alleen door het tijdsverschil. Mijn race startte om 8.15 u in de ochtend, de regel is een uur van te voren bij de boot. Het nr er op en hup t water op. Ik was ruim op tijd in het oproeigebied voor de start. Een heel breed water waar ik me in m’n skiffje best een beetje verloren voelde. Gelukkig was er een leger aan vrijwilligers in touw aan de kant en op het water, die je graag wilden helpen.

Ik startte in de leeftijdscategorie Senior Veterans I en II, 60- 69 j. Een veld van 13 dames waarvan ik nr 13 was. Een dubbele uitdaging dus.

Mijn start ging goed,  we mochten voor de eerste brug niet inhalen maar daarna kon het op de benen. Zoals gezegd is het parcours zeer bochtig en ook de 6 bruggen eisen goede stuurkunst. Maar het ging best lekker. Wel windje tegen, maar gelukkig niet zo hard als de dagen ervoor. In tempo 29/ 30 haalde ik de een na de ander in. Bij de laatste brug hoorde ik mijn naam uit de luidsprekers komen, met de mededeling dat ik vorig jaar in Sarasota 6 medals had gescoord. Dat was een goede oppepper, nog maar een schepje erbovenop dacht ik en nog een eindsprint. Uiteindelijk had ik 10 boten ingehaald. Alleen nr 1 en 2 gingen eerder door de finish, maar waren ook veel eerder gestart natuurlijk.

Omdat ik geen bereik had met mijn telefoon duurde het even voordat ik de uitslag wist. Maar dat ik een volle minuut sneller was dan nr 2 had ik niet gedacht. Ook het feit dat er 13 roeisters in deze leeftijdscategorie startten is uitzonderlijk.

Een paar minuten voor 12 was de race van Marianne en Els. Hun categorie was 50+, met daarbinnen een selectie van 60-69 en 70+. Het was een sterk veld met in totaal 31 boten.

De race ging eigenlijk best goed, ook al was het sturen voor Els, die ook liever op slag zit, best een ding. Helaas werden ze bij de laatste brug in het nauw gedreven tussen twee boten. Hierdoor kwamen ze stil te liggen en het kostte moeite om weer in het ritme te komen. Uiteindelijk eindigden ze in het midden van hun categorie. Maar geen blik dus, jammer.

Bij de prijsuitreiking troffen we ook Frans van der Steen (Aengwirden). Hij was ook eerste geworden in de skiff en kon zijn geluk niet op. Verder hebben we weinig Europeanen gezien. ‘s Avonds heerlijk gegeten in Cambridge en de volgende dag  op weg naar mijn familie die niet zover van New York woont. We hebben de week daar verder doorgebracht en ook nog een paar dagen New York ‘gedaan’. Ook het  bezoek aan Wietske, de dochter van Henk Helle,  die met haar gezin in New York woont was heel gezellig.

Het was zeker de moeite waard.

Lia Brouwer